Geen prijzen; wél heel veel plezier

Zaterdag 6 januari was het weer tijd voor het COVS Zaalvoetbaltoernooi in Kampen. Een toernooi waar de SAO de afgelopen jaren; door wisselende redenen, niet áltijd aanwezig was. Dit jaar was de “inschrijving” al ruim van tevoren geopend en zag het er naar uit dat we met een mooi team af konden gaan reizen; ware het niet dat in de week voorafgaand toch bleek dat de hoeveelheid beschikbare SAO’ers beperkter was dan gedacht. Zouden we ons dan tóch last-minute af moeten melden?

Dé zoektocht naar een 5^e speler…

Tijdens de nieuwjaarsreceptie werden verwoede pogingen gedaan om tóch nog iemand te verleiden om deel te nemen. Uiteindelijk wist Michel Horstman zijn agenda om te gooien; waardoor we als team zaterdags richting Kampen konden gaan. Weliswaar hadden we geen wisselspelers (wat bij zaalvoetbal over het algemeen wel handig is), maar afzeggen was zeker geen optie meer!

“Hoe zit het met de spelregels Bas?!”

Na een autorit van ruim een uur; mochten we als tweede wedstrijd aantreden; nog even tijd dus om te observeren hoe het spelletje alweer precies gaat en waar de lijnen zitten om rekening mee te houden. Tussendoor werd onze eigen zaalvoetbalscheidsrechter de oren van het hoofd gevraagd: “Bas, mag je terugspelen”? , “Bas, mogen we slidings maken”?  “Bas, Mag een schouderduw?”, “Bas, hoelang mag de keeper de bal vasthouden”?.

Nadat we ons in de eerste wedstrijd alweer verbaasd hadden over hoé fanatiek sommige teams zijn; en dit ook al wisten te uiten tegen de vrijwillige arbitrage; was het moment dan daar. We konden beginnen.

Nét niet scherp genoeg begonnen aan het toernooi…

In de eerste wedstrijd was Zwolle de tegenstander. Qua voetbal deden we (in ieder geval zoals we het zelf beleefd hebben) zeker niet onder voor de Zwollenaren. Echter bleken we op beslissende momenten niet scherp genoeg en gingen we met 1-3 onderuit. De schrale troost was natuurlijk wel dat we een doelpunt hebben weten te maken, wat ons enigszins vertrouwen gaf voor de volgende wedstrijden!

Wonderhandschoenen van Michel?

Na een goede bak koffie en de nodige aanpassingen; waren de voorbereidingen in volle gang. Keeper Michel Horstman besloot tussen de wedstrijden door nog handschoenen te regelen; zodat dát in ieder geval niet het probleem kon zijn. In de tweede wedstrijd moest het hoog aangeschreven Enschede 1 bedwongen worden. Oók in deze wedstrijd leek het er de eerste minuten op dat er qua voetbalspel iets te halen viel. Er vielen zelfs nog wat kansen waar te nemen vanuit de zijde van Almelo. Échter bleken de handschoenen toch geen wondermiddelen; waren persoonlijke foutjes iets te vaak aanwezig; en moeten we ook eerlijk zeggen dat Enschede heel efficiënt omging met de ruimte die ze kregen. Uiteindelijk een ruime 0-5 nederlaag.

Na deze tweede wedstrijd was het tijd voor een lekkere lunch, wat prima geregeld was door de organisatie. Vanuit Almelo werd de clubkas van Zwolle goed gespekt met het kopen van de nodige loten voor de loterij; máár ook hierin waren we niet succesvol… wérd het dan echt zo’n dag?

Verbetering zichtbaar in derde wedstrijd…

Op het moment van schrijven van het verslag ben ik heel even vergeten wie onze derde tegenstander was. Voor deze wedstrijd werd er een tactische aanpassing gedaan en bleek Michel een toevoeging in het veld; waarbij Bas het doel ging verdedigen. Deze aanpassing leek haar vruchten af te werpen; desondanks was een nederlaag ook in de derde wedstrijd helaas niet te voorkomen.

De eer gered!

Uiteindelijk werd in de slotwedstrijd tegen Doetinchem de eer gered. Een vroege 1-0 voorsprong werd met hand en tand verdedigd; waarna er tóch nog drie punten meegingen naar Almelo. Oók het aanwezige publiek gunde deze overwinning aan ons toe; zeker gezien het feit dat er de hele dag geen negatief woord is gezegd en er veel plezier werd gemaakt.

Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te concluderen dat die ene overwinning niet genoeg was om door te dringen tot de knock-out van het toernooi. Desondanks besloten we toch om te blijven; in afwachting van de prijsuitreiking enkele uren later. Want wie weet gaan we tóch met de fair-Play prijs er vandoor? Stiekem gingen we er misschien al wel vanuit.

Tóch een prijs? Maar ook die viel in duigen…

Tóch nog een succesje tussendoor; in de tweede verloting werd een fles rode wijn gewonnen! Schijnbaar waren we hier zo blij mee; want Bas wist deze fles op de tribune al te openen; alleen heel jammer dat de fles aan zo’n 100 kanten “geopend” werd en de tribune vol lag met deze prijs.

Die fairplay prijs moet toch wel naar Almelo gaan?

Toen het moment van de prijsuitreiking daar was; was er toch nog wat teleurstelling. De organisatie besloot om Enschede 2 de fair-Play prijs te geven; wat meer als “aanmoedigingsprijs” in de markt werd gezet. We waren het hier vanzelfsprekend niet mee eens; maar besloten ons toch sportief op te stellen!

Na nog het nuttigen van een biertje; werd vervolgens de gang ingezet naar het centrum van Kampen. Hier hebben we heel gezellig met z’n allen nog lekker gegeten in een Argentijns Steakhouse; waarna de weg naar Almelo weer ingezet kon worden. De volgende dag had iedereen flinke spierpijn, maar desondanks kijken we allemaal met een positief gevoel terug op deze dag. Geen prijzen, wel veel plezier en lol!

Ronald Spoler